با کمال تعجب، کالسکه برای کودکان فقط در قرن ۱۸ ظاهر شد. در سال ۱۷۳۳، هنرمند و معمار انگلیسی، ویلیام کنت، برای اولین بار یک «کالسکه کودک» را برای شش فرزند خود طراحی کرد که کودکان را در حین پیاده روی به سواری بردند.
این وسیله در میان اشراف محبوب شد، اما به مدت ۱۰۰ سال یک کپی کوچک از یک کالسکه اسبی باقی ماند: سنگین، حجیم، و مهمتر از همه، فقط می‌توان آن را کشید.
تنها در سال ۱۸۵۳ بود که چارلز برتون آمریکایی دستگیره‌هایی را به طرح اضافه کرد تا کالسکه بتواند به جلو هل داده شود. نقطه عطف، به معنای واقعی کلمه، در سال ۱۸۸۹ بود، زمانی که مخترع، ویلیام اچ. ریچاردسون، حرکت چرخ را بهبود بخشید تا کالسکه بتواند به عقب بچرخد و قابل مانور باشد.
پس از جنگ جهانی اول، رشد کودک شاهد معرفی ترمزهای ترن هوایی و سبدهای عمیق تر برای کودکان بود. و در سال ۱۹۶۵، مخترع هواپیما، اوون مک لارن، اصل یک ارابه فرود تاشو را تطبیق داد و کالسکه‌ای را طراحی کرد که مانند یک چتر جمع می‌شد و این همان کالسکه عصایی است که هنوز هم تقریباً در هر خانواده‌ای که نوزاد دارد یافت می‌شود.
به طور خلاصه، ۳۰۰ سال طول کشید تا بشریت بتواند در انجمن مادران بحث کند که کالسکه مفید است. درباره تاریخچه ورود و ساخت کالسکه در ایران چیزهایی می‌دانیم. اینکه در حدود سال ۱۲۶۷ قمری و در دوران وزارت میرزا تقی خان امیرکبیر نخستین کالسکه‌ها از فرنگ وارد ایران می‌شوند و نمونه‌هایی در داخل کشور نیز ساخته می‌شود. اولین خیابان‌ها نیز در همان زمان ساخته می‌شوند تا کالسکه‌های جدید بتوانند در آن عبور و مرور کنند اما در مورد تاریخچه ورود کالسکه کودک به کشورمان اطلاعات دقیقی در دست نیست.
