بی‌شک این سؤال مهم را از خودتان و دیگران می‌پرسید و به جواب آن اهمیت می‌دهید. شاید با توجه به نتایج به درست آمده استرس داشته باشید یا آرامش. این یادداشت فارغ از جواب به دست آورده شما، فقط برای برخورد شما با سالمندان و کودکان در شرایط جدی و بحرانی است.
۱_فراموش نکنید صحبت درباره هر مورد استراس‌زایی برای سالمندان و کودکان خطرناک است. آن‌ها قادر به کنترل شرایط به شیوه شما نیستند. استرس در آن‌ها جدی احساس شده و احتمالا بدنشان پذیرای این حجم از نگرانی نخواهد بود.
۲_پیش‌داروی‌ها و نتایجتان را با هر درصد واقعیت و فرضیه برای خودتان نگه دارید. بچه‌ها را آلوده حدس و گمان اطرافیان و خودتان نکنید.
۳_باید بدانیم اگر به‌موقع و صحیح ترس و اضطراب‌های فرزندمان را مدیریت نکنیم، هم خودمان، هم فرزندمان و هم جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کنیم با مشکلات عمده‌ای روبه‌رو می‌شود. یک نمونه‌اش افسردگی عمیق در بزرگسالی. با عبارات ساده وضعیت را برایشان توضیح بدهیم و تلاش کنیم به او اطمینان دهیم در هر شرایطی کنار و مراقبش هستیم.
۴_مدرسه بزرگترین مسیر انتقال داده به فرزندان ماست. تلاش کنید با نگه داشتن فضای شاد در خانه، داده‌های استرس‌زا را کمرنگ کنید.
۵_اگر اضطراب و ترس جدایی در سنین پایین حل نشود، در بزرگسالی فرزند شما بی‌اعتماد به‌نفس خواهد شد. لطفاً بحث‌ها و تحلیل‌های جنگی را در حضور فرزندتان پایان دهید.
۶_به لطف فضای مجازی بچه‌ها از نارسایی‌های جنگ باخبرند و تصورش را می‌کنند. لطفاً به آن‌ها دروغ نگویید، فقط خیالشان را جمع کنید که تمام تلاشتان را می‌کنید تا مراقبشان باشید.
۷_احساس ناخوشایند تنهایی و ناامنی یکی دیگر از عواقب روانی جنگ برای کودکان است. اگر اختلالاتی همچون شب ادراری، بی‌خوابی یا کابوس شبانه را دریافت کردید، با محبت کردن و دور نگه داشتن فرزندتان شرایط را کنترل کنید.
۸_هیچ اشکالی ندارد که نظم تربیتی شما کمی به هم بریزد. فرزندتان را مرتب در آغوش بگیرید و نوازش کنید. اگر لازم دارد شب، وقت خوابیدن چراغ را برایش روشن نگه دارید. کنار هم خوابیدن می‌تواند احساس امنیت را در کودکان و سالمندان افزایش دهد.
۹_اگر فرزند شما نگران بود یا بیش از حد بی‌قراری می‌کرد با برچسب زدن او را متهم نکنید. حرف‌هایش را بشنوید و به درددل کردنش احترام بگذارید. اجازه بدهید امنیت را از شما دریافت تا بتواند با ترس‌هایش مقابله کند.
۱۰_ ممکن است از طرف سالمندان یا فرزاندتان وابستگی بیش از حد دریافت کنید. به طوری که از تنهایی یا تاریکی بترسند. خیالتان را جمع کنند در واقع از دست دادن شماست که آن‌ها را به چنین واکنشی وامی‌دارد. قدردان محبتشان باشید و کمی بیشتر نوازش و مهربانی کنید.
