هیچ‌یک منتظر پایان سریال «افعی تهران» بود تا ببیند پیمان معادی چقدر هنوز مراقب اسمش است. فضای مجازی نشان می‌ده که این سریال از معدود سریال‌های ایرانی بوده که با پایانی درست، فراتر از انتظار عمل کرده است. با هم نگاهی به استایل دو شخصیت مهم این سریال داشته باشیم.
آرمان بیانی
از استایل لباسش بیشتر، استایل صورتش قابل بررسی است. پیمان معادی طوری روی صورتش مسلط است که به‌ندرت بازیگران هم‌سطح او این‌چنین هستند. در دو سکانس از سریال معادی فقط با بازی صورتش هر حسی که لازم است را انتقال می‌دهد. رویایی او، الهه (آزاده صمدی_همسر سابق) و مژگان، در آن نقطه‌ای که الهه دروغ آرمان را لو می‌دهد. پیمان معادی از یک ثانیه تا ده ثانیه حس تنفر را در صورتش اجرا می‌کند. یا در سکانس پایانی وقتی برگه «از من نمی‌ترسی» را روی صورتش می‌گیرد ما چهره افعی را می‌بینیم و معادی با کوچک کردن یکی از چشم‌هایش این را به مخاطب هدیه می‌دهد.
استایل آرمان بیانی شبیه به یکی از سمت‌های شخصیت او، یعنی کارگردان شکست‌خورده‌ای است که تلاش می‌کند موفق باشد. ترکیبی از رنگ‌های خنثی را با او داریم. استایلی که برای طبقه ثروتمند نیست. ساده، خسته و عاصی.
دکتر مژگان مشتاق، تراپیست(درمانشناس)
سریال افعی تهران
سحر دولتشاهی از آن دست چهره‌هاست که به راحتی در هر استایلی قابل باور است. استایل او در نقش دکتر مژگان مشتاق به‌عنوان یک تراپیست هم‌خوانی بسیاری با عنوان او دارد. مژگان مشتاق را بیشتر با اوت‌فیت‌های اسمارت کژوال می‌بینیم.
اسمارت کژوال استایلی نیمه رسمی، راحت و یکی از سبک‌‌های استاندارد لباس پوشیدن است. در این پوشش خبری از لباس تنگ یا گشاد نیست. لباس‌ها نه خیلی فرمال است نه خیلی آزاد. پوشش پا بیشتر ونس است و کیف‌ها قرار نیست خیلی بزرگ یا کوچک باشد. این استایل قرار است ضمن پیام صمیمیتی که می‌رساند، فاصله‌ها را نیز حفظ کند. مژگان مشتاق به‌عنوان یک تراپیست بهترین سبک پوششی را انتخاب کرده است. او با اوت‌فیت‌های اسمارت کژوالش در رنگ‌های خنثی یا مات برای ما قوانین اتاق درمان را یادآوری می‌کند.
شما به این سریال چه امتیازی می‌دهید؟
