هیچ‌یک تلاش می‌کند تا فاصله دنیای مد و فشن را نسبت به شما کمتر کند. در بخش جدیدمان از کمد لباس هنرمندان با شما حرف می‌زنیم. یعنی این‌که به چه آیتم‌هایی علاقه‌مندند و کارمان را با آدری هپبورن؛ این هنرپیشه افسانه‌ای شروع می‌کنیم. کسی که ظاهرش جاودانه است و بسیاری از استایل‌ها و اوت‌فیت‌هایش سلیقه مد را تغییر داده است. کمد لباس‌های هپبورن- از جمله لباس مشکی کوچک و یقه‌های یقه اسکی ترمه – اکنون به عنوان تصاویر نمادین شناخته می‌شود.
امروز می‌خواهیم در مورد بهترین ظاهر و ترفندهای مد مورد علاقه آدری هپبورن به شما بگوییم:
پیراهن سفید حجم‌دار
آدری هپبورن پیراهن‌های سفید سایز بزرگ را دوست داشت. او به خصوص دوست داشت آن‌ها را به‌عنوان لباس بپوشد و با جواهرات تزئین کند.
لباس توری سفید
آدری هپبورن یک بار روی فرش قرمز با لباس توری سفید زیبای Givenchy با بند در کمر دیده شد. پس از این، بسیاری از طراحان شروع به پوشیدن ستاره‌ها در لباس‌های کوچک سفید برای رویدادهای مهم کردند.
یقه اسکی
معصوم‌ترین بازیگر تاریخ، به سادگی هرچه تمام، یقه اسکی را دوست داشت. احتمالاً بسیاری تصویر نمادین او را با یک نشان مشکی، شلوار و کفش راحتی دیده‌اند.
جواهر
هپپورن به خلوتی گوش یا گردنش توجه نشان می‌داد و اگر قرار بود از آیتمی استفاده کند جواهر را بیشتر می‌پسندید. گوشواره در کمد لباس او بخش جواهرات جای بیشتری دارد.
ویکی پدیا می‌گوید: «آدری هِپبورن بازیگر و خیّر بریتانیایی بود. او به‌عنوان یکی از نمادهای فیلم و مد شناخته می‌شود و از سوی انستیتوی فیلم آمریکا به‌عنوان سومین افسانهٔ زن در سینمای کلاسیک هالیوود رتبه‌بندی شد و نامش در فهرست بین‌المللی خوش‌لباس‌ترین‌ها در تالار مشاهیر قرار گرفت.
هپبورن در خانواده‌ای اشرافی در ایکسل، بروکسل زاده شد و بخش‌هایی از دوران کودکی خود را در بلژیک، انگلستان و هلند گذراند. او در سال ۱۹۴۵ با سونیا گاسکل در آمستردام و از سال ۱۹۴۸ با ماری رامبرت در لندن به تحصیل پرداخت. او در نقش یک دختر از سرایندگان در تولیدات تئاتر موزیکال وست اند شروع به اجرا کرد و سپس در چندین فیلم حضور کوتاه داشت. او در سال ۱۹۵۱ در نمایشنامهٔ جیجی و در تئاتر برادوی به ایفای نقش پرداخت که همان زمان توسط کولت، مصنف نمایش‌نامه، کشف شد.[۱] هپبورن برای بازی در کمدی رمانتیک تعطیلات رمی (۱۹۵۳) به شهرت رسید و اولین بازیگر زنی بود که برای یک نقش‌آفرینی تکی برندهٔ یک جایزهٔ اسکار، یک جایزهٔ گلدن گلوب و یک جایزهٔ بفتا می‌شود. او در همان سال برای اجرای نمایش اوندین برندهٔ جایزهٔ تونی بهترین بازیگر زن شد.
هپبورن بعداً در چندین فیلم موفق نقش‌آفرینی کرد؛ کمدی-درام سابرینا (۱۹۵۴)، موزیکال مضحک‌روی (۱۹۵۷)، درام داستان راهبه (۱۹۵۹)، کمدی رمانتیک صبحانه در تیفانی (۱۹۶۱)، تریلر معما (۱۹۶۳) و موزیکال بانوی زیبای من (۱۹۶۴). او در سال ۱۹۶۷ در فیلم تریلر تا تاریکی صبر کن ایفای نقش کرد و برای این اجرا نامزد دریافت جوایز اسکار، گلدن گلوب و بفتا شد. او بعد از آن به‌صورت گهگاهی در چندین فیلم ظاهر می‌شد که یکی از آن‌ها فیلم ماجراجویی رابین و ماریان (۱۹۷۶) بود. آخرین اجرای ضبط‌شدهٔ او در مجموعهٔ تلویزیونی مستند باغ‌های جهان با آدری هپبورن (۱۹۹۰) بود.
هپبورن برندهٔ سه جایزهٔ بفتا در رشتهٔ بهترین بازیگر زن بریتانیایی در نقش اصلی شد. به او برای قدردانی از فعالیت در زمینهٔ سینما، جایزهٔ یک عمر دستاورد بفتا، جایزهٔ گلدن گلوب سیسیل بی دمیل، جایزهٔ یک عمر دستاورد هنری انجمن بازیگران فیلم و جایزهٔ ویژهٔ تونی اهدا شد. او یکی از شانزده نفری است که برندهٔ جوایز اسکار، امی، گرمی و تونی شده‌اند. هپبورن بعدها در زندگی بیشتر وقت خود را به یونیسف اختصاص داد که از سال ۱۹۵۴ در آن مشارکت داشته بود. مابین سال‌های ۱۹۸۸ و ۱۹۹۲، او در برخی از فقیرترین جوامع آفریقا، آمریکای جنوبی و آسیا فعالیت داشت. در دسامبر ۱۹۹۲، او نشان افتخار آزادی رئیس‌جمهوری را به‌عنوان سفیر حسن نیت یونیسف دریافت کرد و یک ماه بعد، در ۶۳سالگی بر اثر سرطان آپاندیس در خانه‌اش در سوئیس درگذشت.»
