کلئوپاترا هفتم، آخرین فرمانروای مصر باستان، چهره‌ای نمادین از تاریخ است که در افسانه‌ها و واقعیت‌ها پوشیده شده است. در حدود سال ۶۹ قبل از میلاد در اسکندریه متولد شد. قبل از میلاد، او از سال ۵۱ تا ۳۰ قبل از میلاد سلطنت کرد. پیش از میلاد، ناآرامی‌های سیاسی و اتحادهای استراتژیک با قدرت‌های رومی آن روزگار. زندگی او با اتحاد با ژولیوس سزار و مارک آنتونی، چهره‌های کلیدی در مبارزه برای قدرت که سپس حوضه را مشخص کرد، مشخص شد.
مصر فراعنه در تقاطع تمدن‌های باستانی، هم از طریق میراث فرهنگی و هم شخصیت.های قدرتش، همیشه جایگاه منحصر به‌فردی را در تاریخ جهان به خود اختصاص داده است. در میان آن‌ها، کلئوپاترا هفتم، آخرین ملکه سلسله بطلمیوسی، هم نبوغ سیاسی و هم تراژدی را در خود دارد. زندگی او که با اتحادهای استراتژیک با بزرگترین رهبران رومی زمان خود، ژولیوس سزار و مارک آنتونی مشخص شده است، و مبارزه او برای خودمختاری مصر در مواجهه با گسترش روم، حاکمیتی از مهارت و پیچیدگی قابل توجه را نشان می‌دهد. این پرتره، که اغلب توسط افسانه اغواگر کشنده پوشانده می‌شود، شایسته بازخوانی با ساختارشکنی اسطوره‌هاست تا نور جدیدی بر نقش سیاسی کلئوپاترا، هوش دیپلماتیک او و مدیریت او بر پادشاهی در یک دوره آشفتگی تاریخی روشن شود. متأسفانه، ما با اطمینان کمی از زندگی او می‌دانیم.
ظهور و سلطنت کلئوپاترا هفتم
در مواجهه با ضعف جانشینان رامسس دوم، مردم مصر شروع به سرپیچی از قوانین کردند، این انحطاط سیاسی کشور است. در امواج متوالی، نوبی‌ها، سپس آشوری‌ها و ایرانی‌ها امپراتوری مصر را اشغال کردند. پس از آنکه اسکندر مقدونی مصر را از سلطه ایران آزاد کرد، بطلمیوس، یکی از سرداران او، سلسله‌ای را تأسیس کرد. او یونانی صحبت می‌کرد و خدایان یونان را از پایتخت جدید اسکندریه می‌پرستید. بطلمیوس دوازدهم در وصیت نامه خود تصمیم گرفت تاج و تخت خود را به دختر بزرگش کلئوپاترا و اولین پسرش بطلمیوس سیزدهم وصیت کند و مجلس سنا را ضامن اجرای آخرین آرزوهای خود قرار داد.
هنگامی که پادشاه درگذشت، کلئوپاترا، ۱۸ ساله، ملکه پادشاهی یونانی مصر شد. او بلوغ و خرد سیاسی قابل توجهی از خود نشان داد. او به همراه برادر کوچکترش بطلمیوس سیزدهم (۱۲ ساله) به سرعت هوش و توانایی خود را در مانور دادن ماهرانه در صفحه شطرنج سیاسی بین‌المللی پیچیده نشان داد. تسلط او به چندین زبان، که در آن زمان نادر بود، به او اجازه داد تا مستقیماً با دیپلمات‌ها و رهبران مختلف ارتباط برقرار کند. بدین ترتیب موقعیت او به عنوان رهبر تقویت شد.
با این حال، سلطنت او به سرعت با درگیری داخلی مورد آزمایش قرار گرفت، بطلمیوس سیزدهم تاج و تخت را از او پس گرفت و او را مجبور به فرار از مصر کرد. او که به دنبال حمایت برای بازپس گیری تاج و تخت غصب شده اش بود، اتحادی استراتژیک با ژولیوس سزار تشکیل داد. در سال ۴۷ قبل از میلاد، برادرش هنگام فرار از دست سربازان سزار غرق شد. کلئوپاترا دوباره تاج و تخت را به دست می‌آورد و با برادرش بطلمیوس چهاردهم ازدواج می‌کند.
کلئوپاترا هفتم و روم
اتحاد با سزار فقط سیاسی نبود. کلئوپاترا می‌دانست که چگونه از هوش و جذابیت خود برای تأمین حمایت نظامی و سیاسی سزار استفاده کند. از پیوند آن‌ها پسری به نام سزاریون به دنیا آمد که نماد اتحاد مصر و روم است. او همچنین یک پیاده بالقوه در بازی قدرت مدیترانه بود. بازگشت او به قدرت فقط یک پیروزی شخصی نبود. این یک لحظه تعیین کننده است که مسیر تاریخ مصر و مدیترانه را شکل می‌دهد.
سقوط کلئوپاترا هفتم
جاه طلبی مشترک آن‌ها را به نبرد آکتیوم در سال ۳۱قبل از میلاد هدایت کرد. پیش از میلاد، درگیری دریایی علیه نیروهای اکتاویان. این نبرد، دور از سواحل یونان، نقطه اوج چالش آن‌ها با قدرت روم بود. با این حال، شکست آنتونی و کلئوپاترا به دست اکتاویان بسیار بیشتر از از دست دادن یک نبرد بود. این آغاز پایانی برای مصر به عنوان یک قدرت مستقل در جهان باستان بود.
شکست در Actium پیامدهای فوری و چشمگیری داشت. مارک آنتونی در اقدامی ناامیدانه خودکشی کرد و به اشتباه تصور کرد که کلئوپاترا خودکشی کرده است. کلئوپاترا به نوبه خود ابتدا سعی کرد با اکتاویان مذاکره کند. او امیدوار بود که تاج و تخت خود را نجات دهد و از فرزندانش محافظت کند. اما در مواجهه با تحقیر اجتناب ناپذیر دستگیری، او نیز تصمیم گرفت به زندگی خود پایان دهد.
