در سال‌های اخیر، یکی از رویکردهای نو در حوزه‌ی مد پایدار، نظریه‌ای است با عنوان «تقویم خرید» (Shopping Calendar) که نخستین‌بار توسط طراح و پژوهشگر سبک زندگی، اِلنا مورو (Elena Morrow) مطرح شد.
او در یادداشتی با همین نام، پیشنهاد کرد که به جای خریدهای بی‌برنامه و هیجانی، فرآیند خرید پوشاک بر اساس ریتم طبیعی فصل‌ها تنظیم شود؛ تا خرید دوباره از معنا، لذت و آگاهی سرشار گردد.
بر اساس این نظریه، هر فرد تنها چهار بار در سال — هم‌زمان با تغییر فصل‌ها — کمد لباس خود را به‌روز می‌کند:
در بهار: لباس‌های بیرونی، پوشاک پایه و کفش‌ها.
در تابستان: لباس‌های سبک، کفش و لوازم جانبی.
در پاییز: بافتنی‌ها و پوشاکی که حسِ دنجی به زندگی می‌بخشند.
در زمستان: لباس بیرونی و کفش‌های زمستانی.
هدف از این روش، تنها نظم بخشیدن به پوشاک نیست، بلکه تربیت ذهن برای خرید آگاهانه است.
با محدود کردن دفعات خرید، افراد از وسوسه‌ی تصمیم‌های آنی و تبلیغات مصرف‌محور فاصله می‌گیرند و میان «نیاز واقعی» و «میل زودگذر» تمایز قائل می‌شوند.
مورو تأکید می‌کند که «تقویم خرید» نوعی تمرین ذهنی است برای بازگرداندن معنا و هویت فردی به انتخاب‌های روزمره. در این نگاه، هر خرید فرصتی است برای بازتاب سلیقه، ارزش و نگرش شخصی — نه صرفاً پاسخ به مد روز.
منتقدان مصرف‌گرایی این نظریه را گامی مؤثر در جهت پایداری مد می‌دانند، زیرا با کاهش خریدهای ناگهانی و افزایش کیفیت تصمیم‌گیری، تأثیرات منفی زیست‌محیطی صنعت پوشاک نیز کاهش می‌یابد.
به بیان دیگر، «تقویم خرید» تنها درباره‌ی لباس نیست؛
دعوتی است برای بازنگری در شیوه‌ی زیستن —زیستن با آگاهی، سادگی و احترام به زمان و طبیعت.
