مد دیگر فقط از پارچه و الگو ساخته نمیشود؛ امروز داده، هوش مصنوعی و تجربه دیجیتال هم در دوخت آن دخیلاند. پیوند تکنولوژی و مد، نهتنها شکل لباسها، بلکه شیوه طراحی، خرید و حتی معناهای زیباییشناسانه را دگرگون کرده است.
در سالهای اخیر، تکنولوژی از حاشیه به متن صنعت مد آمده است. هوش مصنوعی حالا در طراحی نقش دارد؛ از پیشبینی ترندها بر اساس کلاندادهها تا پیشنهاد پالت رنگ و سیلوئت متناسب با سلیقه مخاطب. طراحان از الگوریتمها برای آزمون ایدهها استفاده میکنند و زمان رسیدن از ایده به محصول کوتاهتر شده است.
پرو مجازی با واقعیت افزوده، تجربه خرید را تغییر داده؛ کاربر پیش از خرید، لباس را بر تنِ آواتار خود میبیند. این تحول نهتنها خطای انتخاب را کاهش میدهد، بلکه بازگشت کالا و اتلاف منابع را هم کم میکند—گامی مهم در مسیر پایداری.
در سوی دیگر، پارچههای هوشمند وارد صحنه شدهاند: منسوجاتی که به دما، نور یا حرکت واکنش نشان میدهند؛ از لباسهای تنظیمکننده حرارت تا پوشیدنیهایی که دادههای زیستی را ثبت میکنند. اینجا مرز مد، سلامت و فناوری محو میشود.
بلاکچین و NFT نیز به اصالت و مالکیت معنا تازهای دادهاند. از گواهی اصالت دیجیتال برای قطعات لوکس تا کلکسیونهای صرفاً مجازی که در فضاهای آنلاین پوشیده میشوند؛ مد، هویتی دوگانه—فیزیکی/دیجیتال—پیدا کرده است.
با همه اینها، چالش اصلی باقی است: حفظ روح خلاقه انسانی در عصر اتوماسیون. تکنولوژی ابزار است، نه جایگزین؛ آنچه مد را زنده نگه میدارد، روایت، فرهنگ و نگاه طراح است. آینده مد در همنوازی این دو «نای» شکل میگیرد: یکی از سیلیکون، دیگری از خیال.
