پنج هزار سال از زمانی که مصری ها چیز هایی شبیه کفش ساختند، می گذرد. البته چیزی برای پوشش پا،نه دقیقا کفش. کفش هایی که با یافتن آن ها در حفاری ها می شود طرز زندگی و طبقات اجتماعی مردم مصر در آن زمان را فهمید.
تمدن ایران ،یونان و رم پوشینه های دیگری درست کردند که این کفش ها هم نشان دهنده طبقات اجتماعی فرد و میزان قدرت او بود. مادها نخستین قوم ایرانی بودند که از کفش پوشیدن آن ها تصاویری در کتیبه ها موجود است. با توجه به نقش برجسته های باقی مانده از ماد ها در تخت جمشید، کفش های ماد ها مانند جوراب است که جنس آن ها از چرم بوده و با پا بند هایی که از شلوار آویزان است، این کفش ها روی پا ها محکم می شده است. نام بسیاری از این پوشینه ها هنوز هم استفاده می شود مانند «سندلیوم» که در روزگار ما هم به آن صندل می گویند.
با گذر زمان کفش ها چه بر اساس اعتقادات و چه بر اساس نیاز ، تغییر شکل داده اند.
نگاهی به پیشرفت کفش ها تا قرن نوزدهم
در قرن چهاردهم با پیشرفت صنایع پارچه و تولید چرم دباغی شده و از همه مهم تر اختراع چرخ خیاطی،کفش های نوک تیز مد شدند.به همین دلیل است که می توان قرن چهاردهم را آغاز مد نامید.
در قرن هفدهم کفش های پاشنه بلند مد شد، که البته بی دلیل نبود.هرچه پاشنه بلند تر موقعیت فرد بالاتر. البته با انقلاب فرانسه در قرن هجدهم مردم به دنبال برابری و تساوی بودند و کفش های پاشنه بلند دیگر جایی برای خودنمایی نداشتند،پس حذف شدند.
قرن نوزدهم قرن فراگیری مد بود و کفش پنجه مربعی که 50 سال هم عمر کرد ،مربوط به همین دوران است.در سال 1910 تجارت کفش بین المللی شد. چهار سال بعد از آن و با آغاز جنگ جهانی اول در سال 1914 با توجه به دغدغه مردم برای فرار از آتش جنگ،کفش راحتی اختراع شد.
رویای جهانی برند
کفش ها حالا دیگر برای فرار از آتش نیستند و هرکدامشان رویای یک طراح را یدک می کشند و بسیاری از مردم جهان با رویای جهانی برند پا بر زمین می گذارند .
