با یک سگک کمربند نازیبا تیپ خود را به هم نریزید

هرچه می‌خواهید بپوشید اما فراموش نکنید که چقدر مهم است دو خط عمود و هم‌سو روی پاچه‌های شلوارتان به یک سگک کمربند مناسب شخصیت و استایل شما برسد. شاید این مورد جزء کوچکی از استایل شما باشد. اما نقش بزرگی در لباس پوشیدن شما ایفا می‌کند.
برای بسیاری از شیک‌پوشان مهم است سنک کمربند آن‌ها در یک مهمانی رسمی با در یک قرار کاری چطور به‌نظر برسد. بنابراین به ضخامت جنس و طرح روی آن اهمیت می‌دهند و حتی به این که دو تکه سنگ چطور به هم وصل می‌شوند. دقت می‌کنند. می‌دانند هر چه سنک بزرگ‌تر باشد. لباس اسپورت‌تر است و برای لباس‌های رسمی خود از سگک‌های کوچک و صاف کمک می‌گیرند. برای انتخاب یک سگک خوب بهتر است با تاریخچه این وسیله به ظاهر کوچک اما بسیار مهم آشنا شویم.
سنگک وسیله‌ای است که برای بستن انتهای دو چیز به هم اختراع شد. وسیله‌ای که با توجه به باستان‌شناسی‌های تاریخی بدون شک قبل از زیپ اختراع شده است. کلمه سنگ (bucket) از کلمه لاتین bucaula به معنای محافظ یا نگه دارنده آمده است. اساس ساخت سنگ‌ها در هر ناحیه با توجه به نوع استفاده از آن‌ها شکل‌های گوناگونی داشته است. چون بسیاری از این سنگ‌ها توسط سربازان رومی برای بستن سلاح روی لباسشان استفاده می‌شد. این سنگک‌ها از برنز ساخته می‌شدند و بسیار هم گران‌قیمت بودند. البته سنگ‌های رومی فقط برای جنگ ساخته نمی‌شدند. بسیاری از این سنگ‌ها برای زیبایی بسته می‌شدند که شامل سنگک‌های پهنی بود که همراه خود طرح‌های هندسی داشت. بعضی از آن‌ها بلند و باریک بود. بعضی به شکل سر دلفین و بعضی دیگر به شکل سر اسب. معمولاً کنده‌کاری‌ها بیشتر روی قاب سگک انجام می‌شد، چون بزرگ‌ترین قسمت مکان محسوب می‌شد.

سگکی متعلق به عصر آهن، یکی از بی‌نظیرترین سگک‌های طلای کشف‌شده است. این سگک دز قبر آنگلوساکسون‌ها پیدا شده که فقط توسط مردان بسته می‌شده است.

شاید تا قرون وسطا سگک بیشتر برای تزیین به‌کار برده می‌شد‌. اما از نیمه قرن چهاردهم میلادی که برای بستن کمربندها استفاده شدند. اشکالی با شکوه پیدا کردند که البته تا قرن پانزدهم سگک‌ها ویژه ثروتمندان خاص بود تا این‌که تکنیک‌های خاص و دستگاهه‌ای قالب‌بزنی باعث شدند استفاده از سگک برای عموم مرسوم شود. قدیمی‌ترین سگک رومی فقط شامل یک قاب D شکل است با زبانه‌ای که از یک سمت به سمت دیگر کشیده شده است. در قرن هفدهم میلادی سگک‌های چند تکه‌ای قابل جدا شدن تولید شدند که از آن‌ها برای بستن کفش هم استفاده شد.
با نواخته شدن شیپور جنگ جهانی دوم سنگک‌ها مهم‌تر از غذای مردم نبودند. بنابر این سازنده‌ها به دنبال راهی بودند که آن‌ها را ارزان‌تر تولید کنند تا مردم هم استقبال کنند. بنابراین برای حل این مسئله از چوب استفاده کردند. استفاده از چوب با مشکلاتی هم همراه بود، از جمله این که طرح‌ها و
رنگ‌های استفاده شده روی سگک‌های چوبی شستن آن‌ها از بین می‌رفت که اصلاً خوشایند نبود. بعد از جنگ جهانی دوم و با پیشرفت صنایع شیمیایی سگک‌های پلیمری وارد بازار شدند که این پیشرفت بزرگ انواع و اقسام سگک‌ها را در طرح‌ها و رنگ‌های مختلف وارد بازار مد جهان کرد‌. سگک‌ها در قرن بیستم به‌عنوان اکسوارهای زیبا معمول شدند که علاوه بر نگه‌داشتن شلوار در جای خود، بر زیبایی پوشش فرد هم می‌افزایند. با نمایش فیلم‌های کابویی در آمریکا، سگک‌ها بیش از پیش متداول و حتی به‌عنوان جایزه نفرات برتر سوارکاری به سوارکاران برنده اهدا شد.

سگکی بزرگ و تزئینی ویژه بانوان که به مقام بلند صاحب سگک اشاره دارد.