تا دهه ۱۹۲۰، یک لباس سیاه در کمد لباس زن فقط به معنای یک چیز عادی بود. بدون ظرافت، بدون شیکی، فقط نشانه غم و اندوه. همه چیز تغییر کرد وقتی که در سال ۱۹۲۶ مجله وگ Vogue یک طرح گابریل شنل را منتشر کرد: لاکونیک، بدون جزئیات غیر ضروری، دقیقاً زیر زانو! لباسی که بسته به لوازم جانبی می‌تواند هم سخت و هم لوکس به‌نظر برسد. این مجله بلافاصله او را «فورد از شانل» خواند و پیش ینی می.کرد که به اندازه اتومبیل‌های هنری فورد عظیم و ضروری شود.
در دهه ۳۰، لباس سیاه نه تنها توسط اشراف، بلکه توسط بازیگران هالیوود که آن را به سمبل پیچیدگی تبدیل کرده، پوشیده شده بود و بعد از «صبحانه در تیفانی» در سال ۱۹۶۱، جایی که آدری هپبورن در لباسی از Givenchy ظاهر می‌شود، سرانجام لباس سیاه به یک کلاسیک شیک تبدیل شد و لباس مشکی هیپبورن آیکونیک‌ترین لباس مشکی دنیا شد.
از آن زمان، یک لباس سیاه کوچک از تجدید نظر بی گ‌شماری زنده، اما ذات آن بدون تغییر باقی مانده است: این یک چیز خارج از زمان است، خارج از روندهایی که همیشه کار می‌کند. یک فرمول ساده که شانل تقریباً صد سال پیش اختراع کرده. هنوز هم زنان را در همه شرایط مد روز و زندگی نجات می دهد.
