برای همه‌ی ما پیش می‌آید که مریض شویم و شرایط استراحت از ورود به جامعه را نداشته باشیم. یعنی نتوانیم مرخصی بگیریم یا فقط در خانه بمانیم. هر چند که جامعه بعد از کرونا نسبت به بیماری هوشیارتر شده اما با هم مرور کوچکی در این زمینه خواهیم داشت.
به‌نظر شما در این بخش از زندگی، «آداب معاشرت» به ما چه پیشنهادی می‌دهد؟
۱_ بعد از کرونا به زدن ماسک عادت کرده‌ایم. پس هنگام بیماری با مشورت پزشک در معاشرت با بقیه، ماسک زدن را فراموش نکنیم. در نظر بگیرید تجویز پزشک بسیار مهم است. شاید برای بیماران تنفسی ماسک خطرناک باشد.
۲_ فقط در مکان ضروری و واجب حاضر شویم. قید مهمانی و دیدارهای غیر ضروری را بزنیم. از سالمندان و کودکان فاصله‌ی لازم را رعایت کنیم. گاهی سرایت بیماری به افراد «در خطر» یا دارنده‌ی بیماری زمینه‌ای بسیار خطرناک است.
۳_به دیگران تا حد امکان و مختصر بیماری‌مان را بگوییم تا افرادی با بیماری خاص بتوانند شرایط را برای خودشان پاکیزه نگه دارند.
۴_ بی‌دقتی نکرده و بعد استفاده از وسایل عمومی آن را الکل بزنیم. سلامت افراد واقعاً در گرو سلامتی هم است. هر چند منظور حضرت حافظ این نبوده اما «سلامت همه آفاق در سلامت توست».
۵_ بی‌شک، بیماری ما را بی‌حوصله می‌کند، فراموش نکنید این بی‌حوصلگی نباید مسیر رعایت بهداشت را مسدود کند.
۶_ اگر ناچار به ادامه‌ی کار در روزهای بیماری هستیم از دکتر بخواهیم تا جایی که امکان دارد، داروی خواب‌آور تجویز نکند. اگر داروی ما خواب‌آور بود به دوست یا همکارمان شرایط را توضیح دهیم.
۷_ از لمس کردن دیگران پرهیز کنیم. شاید ما انتقال دهنده نباشیم اما بدن دیگری ضعیف بوده و آماده دریافت بیماری باشد.
۸_ از خوردن غذای اشتراکی پرهیز کنیم. نه تنها برای این‌که ممکن است ناقل بیماری نباشیم اما چون بدنمان ضعیف است به‌راحتی بیماری جدید را دریافت کنیم.
۹_ مراقبت از بدنمان بخش مهمی از آداب اجتماعی است. مبادا که کار کردن در اولویت قرار بگیرد. بازیافت سلامتی در گرو استفاده درست و به‌موقع از دارو خواهد بود. حالا که احتمالاً استراحت کمتری خواهیم داشت، لازم است در درست مصرف کردن دارو دقت کنیم.
۱۰_ به دیگران اطمینان بدهید که شرایط تحت کنترل است و به‌زودی بهبود پیدا می‌کنید.
فراموش نکنید زمان بیماری حساس‌تر خواهیم بود، پس به استرس و غمگینی ناشی از این اتفاق اهمیت ندهید. با کسانی که در بیماری همراه ما هستند، ملایم‌تر باشید که از قدیم گفته‌اند: «بیماری به از بیمارداری.»
