غم‌انگیز است اما آنقدر همه چیز با سرعت جلو می‌رود که گاهی یادمان نمی‌ماند ما به خانواده تعهد داریم. بله. شاید باورتان نشود اما آداب معاشرت در برخورد با خانواده، اصلی مهم و فراموش نشدنی است. مستقل بودن گاهی ضررهایی دارد و یکی‌اش هم کمبود زمان. اما خانواده باید از این ضرر دور باشد. با هم جلو برویم؟
۱_ ما وظیفه داریم خودمان را تقسیم کنیم. یادتان باشد یک پیام یا تماس تلفنی کوتاه می‌تواند، ارزش‌سنجی کند. کسانی که ما را دوست دارند، باید از طرف ما تأمین عاطفی شوند. همین حالا یک پیام به مادر، پدر، همسر و… بفرستید. هزینه‌ی اجتماعی دور بودن از خانواده به مراتب سنگین‌تر از هزینه‌های روزمره است.
۲_اگر زمانی پیش آمد که حضوری به دیدار خانواده رفتید، بی‌خیال گوشی همراه‌تان شوید. این‌که سرتان در گوشی تلفن باشد و بدنتان در یک جمع! جداً برخورنده است. کم‌توجهی را کنار بگذارید.
۳_گاهی یک، توجه کوچک، کار یک هدیه‌ی بزرگ را می‌کند. تاریخ‌ها را یادداشت کنید. طعم‌ها را به خاطر بسپارید. از خانواده‌تان به موقع یاد کنید و بگویید که چقدر به فکرشان هستید.
۴_به پدر و مادرتان احساس مفید بودن بدهید. گاهی بدون دلیل از آن‌ها راهنمایی بخواهید، حتی اگر لازم نداشتید.
۵_مشورت بگیرید. باور کنید به مشورت با خانواده نیاز دارید. آن هم زیاد. تصور نکنید که شما جلوتر از آن‌ها هستید یا آن‌ها از کار شما سر در نمی‌آورند. باور کنید که چیزهایی از خودتان را نمی‌دانید که آن‌ها می‌دانند و همین دانستنی‌ها سرشار از آرامش‌بخشی است.
۶_قدرددان باشید. فراموش نکنید، دیگران هیچ‌وظیفه‌ای نسبت به ما ندارند. تشکر کنید. برای هر چیزی. حتی یک احوالپرسی ساده. یک مراعات کوچک. یک انتظار بیشتر. این‌ها اصول آداب معاشرت است.
۷_ادب حکم می‌کند که هرگز خانواده منتظر پاسخ دادن ما نباشند. آن‌ها مهم‌تر از تماس هر کسی هستند. این استاندارد را رعایت کنید. هرگز دیگران را در اولویت نگذارید.
۸_قانونی برای وقت گذراندنِ بیشتر تعیین کنید. یک وعده‌ی غذایی ثابت. یک معاشرت ساده. یک دورهمی همیشگی. منتظر نگه داشتن خانواده، از کارهایی است که حتماً یک روز پشیمانتان می‌کند.
۹_هرگز عذرخواهی را به تأخیر نیندازید. این را با صدای بلند و با تکرار بخوانید.
۱۰_عصبانیت حاصل از اشتباه‌تان را به خانه نیاورید. اگر مدیریت بحران ندارید، وجدان‌تان را به‌کار بگیرید.
